چندی پیش دولت، آیین‌نامه تبصره ۱۹ قانون بودجه ۱۴۰۱ مبنی بر فروش نفت به اشخاص را تصویب کرد که ناخوداگاه ذهن را به سمت ماجرای بابک‌زنجانی می‌برد درحالیکه آن ماجرا با مدل فعلی «صادرات نفت به اشخاص» تفاوت اساسی دارد.
در این مدل، دستگاه‌های دولتی «ابتدا» برای تامین مالی پروژه‌های خود از سرمایه‌گذاری شرکت‌های خارجی استفاده کرده و «سپس» مابه‌ازای اصل سرمایه و سود به آن شرکت، نفت داده می‌شود؛ نفتی که طبق شروط نباید در بازارهای فعلی ایران فروخته شود، درحالیکه در ماجرای بابک زنجانی تقدم و تاخر پرداخت پول و گرفتن نفت برعکس بود.
در واقع این مصوبه دولت، به دنبال اجرای الگوی loan for oil یا «بازپرداخت وام با نفت» است که یک روش بازارسازی نفت برای افزایش صادرات و بی‌اثرسازی تحریم‌هاست.
پیش‌تر دولت با اجرای الگوی خرید تقاضا از طریق سهامداری در پالایشگاه‌های فراسرزمینی و الگوی شراکت استراتژیک، صادرات نفت ایران را با افزایش ۴۰ درصدی به بالای یک میلیون بشکه در روز رسانده و حال با روشی جدید به دنبال توسعه بازارهای صادراتی است.
