طبق برآوردها، صادرات نفت ایران به چین در ۲۰۲۳ به بیش از ۳۰ میلیارد دلار جهش می‌یابد که فرصت مناسبی برای تامین مالی پروژه‌های راهبردی کشور از طریق تهاتر نفت فراهم می‌کند.
تهاتر نفت در این مدل، نه تنها جریان صادرات ۱.۲ میلیون بشکه‌ای ایران به چین را تضمین می‌کند بلکه با حذف تراکنش‌های دلاری، تحریم‌پذیری و هزینه‌های انتقال و تبدیل ارز را هم کاهش خواهد داد.
رصد اخبار نشان می‌دهد که ظاهراً تاکنون ۲ پروژه «توسعه فاز دوم فرودگاه امام» و «ساخت ورزشگاه جدید در تهران» در مدل تامین مالی با تهاتر نفت تعریف شده که مبنای اولویت‌دهی به آنها مشخص نیست.
سوال اینجاست که چرا دولت سیزدهم در توافق با چین، تامین مالی پروژه‌های مرتبط با حمل‌ونقل عمومی یا احداث پتروپالایشگاه شهید سلیمانی و سایر پروژه‌های اولویت‌دار را انتخاب نکرده است؟ این آشفتگی تصمیم‌گیری به هدررفت ارز نفتی منجر خواهد شد.
