رشته صنعت فلزی در ایران را به سه بخش استخراج معادن (بالادست)، فلزات پایه (میان دست) و محصولات فلزی (پایین دست) تقسیم بندی می‌شود. بر اساس این تقسیم‌بندی، در سال ۱۳۷۰ میزان ۵۰ درصد از ارزش افزوده کل رشته صنعت فلزی در ایران مرتبط با محصولات پایین دست بوده اما این سهم در سال ۱۴۰۰ به ۱۸ درصد رسیده است که نشانگر بی‌توجهی به توسعه پایین دست است.
از طرفی محصولات بالادست در سال ۱۳۷۰، میزان ۱۴ درصد و محصولات میان دست در آن سال ۳۶ درصد از ارزش افزوده زنجیره فلزات را به خود اختصاص داده بودند اما سهم این دو بخش طی ۳۰ سال گذشته با افزایش مواجه شده و به ۴۱ درصد رسیده است.
عمده کشورها مزیت بالادست و میان دست را در تولید بالا و سود کم تخلیه می‌کنند و سعی بر افزایش سود پایین دست دارند اما در ایران این مسیر برعکس طی شده است. کارشناسان اعتقاد دارند، خلا وجود ابزارهای مالیاتی در کنار انرژی ارزان موجب معکوس شدن مسیر توسعه صنعتی ایران شده است.
