بررسی یک دلیل برای توقف پروژه سولفورزدایی مازوت/ آوار قیمت‌گذاری دستوری بر سر بخش خصوصی
مصطفی سعیدی| یکی از دلایل آلودگی هوا وجود سولفور در مازوت مصرفی نیروگاه‌ها به حساب می‌آید اما چرا مسیر شیرین‌سازی یا سولفورزدایی نفت کوره یا همان مازوت به اندازه کافی در کشور شکل نگرفته است؟
نفت کوره یکی از محصولات پالایشگاهی است که قیمت آن از نفت خام هم پایین‌تر بوده و میانگین حدود ۳۰ درصد خروجی پالایشگاه‌های کشوره به این محصول اختصاص دارد.
سولفورزدایی نفت کوره بیزینس بسیار جذابی است و باعث میشود، قیمت ۴۰۰ دلاری در هر تن نفت کوره به ۸۰۰ دلار در هر تن افزایش پیدا کند اما با این وجود چرا کشور ایران به سمت سولفورزدایی حرکت نکرده است.
برای شیرین‌سازی نفت‌کوره با سولوفور ۳.۵ درصد و رساندن آن به زیر ۰.۵ درصد مطابق قانون ایمو ۲۰۲۰، نیاز است تا حتما نفت کوره در فرایندی شکسته و هیدروژن دهی شود.
یکی از محصولاتی که در فرایند شکستن نفت کوره تولید میشود، گازوئیل بوده و اتفاقا ارزش افزوده بالایی ایجاد می‌کند.
تولید گازوئیل تازه شروع یک مصیبت اعظم است. چرا؟ چون قیمت هر لیتر گازوئیل در کشور ما ۳۰۰ تومان است و تولید کننده گازوئیل برای صادرات این محصول اول باید ثابت کند که گازوئیل تولیدی، گازوئیل ۳۰۰ تومانی فروشی دولت نیست!
از طرف دیگر، ممکن است عده‌ای سودجو، گازوئیل ۳۰۰ تومانی را در راکتورهای تولیدی‌شان بریزند و به اسم محصول خروجی واحدشان به قیمت دلاری به خارج از کشور صادر کنند!
لذا همین مشکلات باعث میشود، بخش خصوصی عطای اینکار را به لقایش ببخشد و ورود نکند. لذا مازوت سولفوردار نوش‌جان می‌کنیم
