طبق گزارش رویترز هم‌اکنون مجتمع پالایشی پاراگوانا با ظرفیت روزانه 955 هزار بشکه نفت با کمتر از 10 درصد ظرفیت خود کار می‌کند. برای درک اهمیت پروژه تعمیرات پالایشگاه پاراگوانا ونزوئلا و ایجاد ظرفیت 860 هزار بشکه‌ای برای صادرات نفت ایران کافی است نتایج این پروژه را با سایر سناریوهای مشابه مقایسه کنیم.
اگر ایران بخواهد ظرفیت 860 هزار بشکه‌ای فرآورش نفت خود را از مسیر احداث پالایشگاه‌های جدید در داخل کشور پیگیری کند، حداقل به 30 میلیارد دلار سرمایه‌گذاری نیاز دارد. این برآورد طبق محاسبه سرمایه‌گذاری 11 میلیارد دلاری برای ساخت پالایشگاه شهید سلیمانی با 300 هزار بشکه ظرفیت فرآورش نفت تخمین زده شده است.
آخرین پالایشگاه ساخته شده در ایران، پالایشگاه 360 هزار بشکه‌ای ستاره خلیج فارس است که احداث آن از سال 84 آغاز و در سال 97 به پایان رسید، یعنی حداقل 14 سال به طول انجامید. حال فرض کنید اصلا ایران توانمندی تامین مالی احداث چند پتروپالایشگاه به ظرفیت 860 هزار بشکه‌ای را داشته باشد، قطعا تکمیل این پروژه‌ها در کمتر از 20 سال محقق نخواهد نشد.
به بیان دیگر اگر دولت ایران بخواهد سناریوی احداث پالایشگاه‌های جدید را برای بازارسازی 860 هزار بشکه نفت خود پیگیری کند، این کار به 30 میلیارد دلار سرمایه‌گذاری و حداقل 20 سال زمان نیاز دارد. تازه در 20 سال آینده احتمالا مجبور خواهیم شد همه نفت فرآورش شده در این پالایشگاه را در داخل مصرف کنیم و چیزی برای صادرات باقی نمی‌ماند.
درحالی که هم‌اکنون این فرصت برای ایران فراهم شده که با بازسازی پالایشگاه پاراگوانا با مبلغ سرمایه‌گذاری حدود یک میلیارد دلار در بازه زمانی 2 الی 3 ساله به ظرفیت فرآورش و بازارسازی 860 هزار بشکه نفت خود دست یابد. تازه هزینه سرمایه‌گذاری یک میلیارد دلاری نیز با شرکت نفت ونزوئلاست نه ایران.
هفته گذشته بالاخره بعد از گذشت 2 سال از عمر دولت سیزدهم، مجوز شورای اقتصاد برای احداث پتروپالایشگاه شهید سلیمانی صادر شد، طرحی که به دلیل ناتوانی دولت در هماهنگی وزارتخانه‌ها همچنان روی کاغذ باقی مانده و کلنگ آن زده نشده است. طبیعی است که وقتی دولت توانمندی سرخط کردن سایر وزارتخانه‌ها و ساخت حتی یک پالایشگاه را ندارد، بازسازی پالایشگاه پاراگوانا با صرف هزینه و زمان اندک، یک فرصت طلایی برای وزارت نفت محسوب می‌شود.
یادداشت از سید احسان حسینی، خبرنگار نفت خبرگزاری فارس
