خط انرژی | در فضای رسانه‌ای نفت هیچ‌چیز عجیب نیست، آشفته‌بازاری‌ست که در آن گردش مالی می‌تواند تعیین کند روزی علیه یک مدیر و روزی در موافقت با او قلم زده شود؛ تناقض‌ها را هم می‌توان به راحتی از آرشیو پاک کرد.
حال امروز برای تسویه‌حساب سیاسی قرعه به نام مدیرعامل پیشین شرکت پالایش و پخش افتاده؛ جلیل سالاری، فردی که همواره در فضای رسانه‌ای یکدست طرفدار زنگنه، خط‌شکنی کرده و او را با نقد کارشناسی زیرسوال می‌برد.
نیازی به گفتن ندارد که در نقد فنی، پاسخگویی باید با اختیارات متناسب باشد، یعنی نمی‌توان از سالاری یا عظیمی‌فر انتظار رفع ناترازی بنزین را داشت، وقتی اختیار قیمت‌گذاری بنزین با شورای عالی امنیت ملی بوده و وزارت صمت متولی تولید خودروی غیراستاندارد است.
ولی خب منتقدان همچنان می‌تازند، می‌گویند چرا پالایشگاه شهید سلیمانی به مرحله اجرا نرسید درحالیکه ترکیب سهامداران با دخالت خارج از نفت تغییر کرد و شرکت پالایش و پخش فقط ۱۰ درصد سهام را در اختیار گرفت، بدون حتی یک سیت در هیئت مدیره.
اما اگر به محدوده اختیارات شرکت برگردیم با یک اتفاق تاریخی مواجه می‌شویم و آن حضور ایران در پالایشگاه‌های فراسرزمینی است که در دوره سالاری احیا شد.
صادرات ۳ میلیون تجهیز ایرانی و بازسازی پالایشگاه ال‌پالیتو ونزوئلا، مسیر صدور خدمات فنی و مهندسی ایران را باز کرد. و حال از بازار کارائیب تا آفریقا و روسیه و آسیا متقاضی تجهیزات ایرانی‌ند و پروژه‌ها تعریف شده است.
اما خب این نقاط مثبت باید سانسور شود؛ چون در فضای رسانه‌ای نفت، حرف کارشناسی چندان خریداری ندارد و معامله‌ای شکل نمی‌گیرد!
