خط انرژی | پرونده ویژه انتخابات ونزوئلا
گزارشگر: عبدالحمید شهرابی
فردا، یکشنبه ۷ مرداد (۲۸ ژوئیه) مردم ونزوئلا برای انتخاب فردی که طی ۶ سال آینده رئیس‌جمهور این کشور خواهد بود به پای صندوق‌های رأی می‌روند.
در میان ۱۰ نامزد راه‌یافته به رقابت‌های انتخاباتی، ۹ تن متعلق به اپوزیسیون هستند و تنها نامزد انقلابیون بولیواری، نیکلاس مادورو است که از حمایت حزب سوسیالیست ونزوئلا، متشکل از چاویست‌ها (طرفداران هوگو چاوز، رهبر انقلاب بولیواری)، و ۱۲ حزب و سازمان سیاسی همسو با این حزب برخوردار است.
اگرچه ادموندو گونزالس به عنوان رقیب اصلی مادورو شناخته می‌شود، اما آن‌که صحنه‌گردان کارزار انتخاباتی اپوزیسیون به شمار می‌رود، ماریا کورینا ماچادو است.
ماچادو علیرغم حمایت مستقیم و آشکار ایالات‌متحده از وی، صلاحیت‌اش به عنوان نامزد انتخابات به علت پشتیبانی از تحریم‌های آمریکا و هم‌چنین فساد مالی موردتأیید مراجع ذیربط قانونی قرار نگرفت. اما دو گفتمان اصلی در انتخابات ونزوئلا چه ایده‌ای برای اداره کشور دارند.
گفتمان چاویست‌ها به نمایندگی مادورو در انتخابات، حفظ و تداوم انقلاب بولیواری، دفاع از حاکمیت ملی و استقلال ونزوئلا، مقابله با سلطه‌طلبی امپریالیسم، تعمیق اصلاحات اجتماعی در جهت حراست از منافع طبقات محروم اجتماعی و گسترش همبستگی و وحدت بین کشورهای منطقه آمریکای لاتین و تداوم حرکت در جهت تعمیق نظام جهان چندقطبی است.
در آن طرف، گفتمانی که اپوزیسیون اشاعه می‌دهد، به غیر از لفاظی‌های عوام‌فریبانه، ماهیت مستقل ندارد و در این خلاصه می‌شود که به چاویست‌ها رأی ندهید. چرا که، در غیر این صورت جز فقر و فلاکت و انزوا “از جامعه بین‌المللی” چیزی نصیب‌تان نمی‌شود! گفتمانی آشنا و کاملا مشابه با گفتمان هم مسلکان‌شان در ایران!
واگذاری مالکیت شرکت نفت ونزوئلا و بازسازی روابط با ایالات‌متحده نیز در رأس این گفتمان قرار دارد. گرایش اپوزیسیون به ایجاد روابط نزدیک با ایالات متحده به حدی است که رسانه بی‌بی‌سی این عنوان را برای بخشی از یکی از گزارشات خود در مورد سیاست اپوزیسیون در انتخابات ونزوئلا برگزیده است: “خداحافظ کوبا، روسیه، چین و ایران”
انتخاب بین دو گفتمان دولت بولیواری و اپوزیسیون در ونزوئلا، برای نیروهای دلبسته به حفظ عزت و سربلندی یک ملت آزادیخواه دشوار نیست، هم‌چنان که برای ثروتمندان وابسته به وال‌استریت و طبقات متوسط بالا و بخش قابل توجهی از جمعیت خسته از سختی‌های ناشی از ایستادگی در مقابل تهاجمات و فشارهای نظام امپریالیستی، کار دشواری نیست.
این که فردا، کدام‌یک از این دو گفتمان موفق به جلب آرای اکثریت شهروندان ونزوئلا می‌شود، به زودی معلوم می‌شود. اما، آنچه که مسلم است، صرف‌نظر از نتیجه انتخابات، در یک چشم‌انداز کلی‌تر، مسیری که با پیروزی انقلاب بولیواری به رهبری خردمندانه و شجاعانه هوگو چاوز در پیش گرفته شد، بازگشت ناپذیر است. چاویست‌ها سرزنده، مقاوم و هوشمند، در صحنه باقی خواهند بود.
