ژاپن به ازای هر ۱۰۰ دلار تولید ناخالص داخلی ۱۹ کیلووات ساعت انرژی مصرف میکند، در حالیکه این شاخص برای ایران ۸۱ کیلووات ساعت است. بر این اساس؛ نبود برنامه توسعه صنعتی دلیل این تفاوت فاحش است.
مقایسه شبکه کالاهای صادراتی میان ایران و ژاپن بیانگر آن است که ایران بر خلاف هم‌قاره‌ای خود، صنعتی با زنجیره ناقص و ارزش افزوده کم دارد و وجود صنایع انرژی‌بَر در بالادست سبب شده تا به ازای تولید اندک انرژی بالایی مصرف شود.
به منظور فهم این مسئله فرض کنید برای تولید یک ورق آهنی ۱۰ واحد انرژی نیاز است و قیمت این محصول هم ۱۰ تومان است، حال اگر این ورق تبدیل به یک بدنه خودرو شود، ممکن است، ۱ واحد انرژی بیشتر مصرف شود اما قیمت محصول از ۱۰ به ۲۰ تومان افزایش یابد.
به عبارت دیگر، می توان با صرف ۱۰ واحد انرژی یک ورق آهنی ۱۰ تومانی فروخت یا با صرف ۱۱ واحد انرژی یک بدنه خودری ۲۰ تومانی. بر این مبنا، خلا برنامه توسعه صنعتی در کشور سبب شده تا ظرفیت بخش انرژی در اقتصاد ایران شکوفا نشود و تصحیح این روند باید در دستور کار سیاست‌گذاران قرار گیرد.
