بلومبرگ نوشت: آمریکا با تغییر حکومت ونزوئلا، ذخایر نفتی غنی در کمربند اورینوکو در این کشور را به تولید خواهد رساند.
این ذخایر، بزرگترین ذخایر نفتی جهان و تا حدودی مشابه ذخایر حوزه ماسه‌های نفتی آتاباسکا در آلبرتای کانادا هستند.
با اتکای به این ذخایر، ونزوئلا در برهه‌ای از دهه ۱۹۹۰ برنامه‌ای برای افزایش تولید به ۶.۵ میلیون بشکه در روز را داشت.
اما اکنون تولید نفت این کشور به پایین‌ترین حد خود در ۱۰۰ سال گذشته رسیده و تهدیدهای آمریکا علیه نیکولاس مادورو تأثير چندانی بر قیمت نفت ندارد.
بعید است که نفت به میدان نبرد تبدیل شود. اگر ترامپ به بمباران ادامه دهد بعید است که میادین نفتی ونزوئلا را هدف قرار دهد؛ مشابه جنگی که با ایران داشت.
در هر صورت ونزوئلا با ایران قابل مقایسه نیست. ایران پنجمین تولیدکننده بزرگ نفت جهان است وونزوئلا بیست و یکمین؛ و تولید کاراکاس از سال ۲۰۰۰ حدود ۷۰ درصد کاهش یافته.
به عنوان مثال سهمش از عرضه جهانی نفت از ۱۱ درصد در سال ۱۹۶۵ و ۴.۸ درصد در سال ۱۹۹۸ به ۰.۹ درصد کاهش یافته است.
همچنین کاراکاس قدرت ایجاد اختلال در بازار انرژی فراتر از مرزهای خود را ندارد برخلاف ایران که بر تنگه هرمز تسلط دارد و میادین نفتی عربستان سعودی را در تیررس خود دارد.
